ตอนออกฉายที่ฮ่องกง เวอร์ชัน "มังกรหยก (2537)" ถูกผู้ชมละครและสื่อต่างๆ วิจารณ์อย่างหนัก เมื่อถูกนำไปเปรียบเทียบกับเวอร์ชันเก่าที่โด่งดังมาก "มังกรหยก (2526)" อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

บทวิจารณ์ โดย จางงี้

ถ้าพูดถึง “ก๊วยเจ๋ง” แล้ว เชื่อได้ว่าคอหนังจีนขนานแท้ ไม่มีใครไม่รู้จักตัวละครตัวนี้และสำหรับ จางจื้อหลิน นั้นนับได้ว่าเป็นโอกาสที่ดีของเขาที่ได้รับเลือกให้มารับบทเด่นจากบทประพันธ์อันเลื่องชื่อของกิมย้งเลยทีเดียว ซึ่งใครๆ ก็เชื่อว่าคนที่ได้รับบท “ก๊วยเจ๋ง” ต้องดังเป็นพลุแตกแน่นอนแต่ก็อีกนั่นแหละ บนความโชคดีก็ยังมีความโชคร้ายอยู่ด้วย อาจเนื่องมาจากในตอนนั้นผู้ชมยังคงติดภาพ “ก๊วยเจ๋ง” ที่นำแสดงโดย หวงเย่อหัว ซึ่งนับได้ว่าเป็นดาราเจ้าบทบาทคนหนึ่งและเข้าวงการก่อน จางจื้อหลิน จึงยังถือได้ว่าแม้จางจื้อหลินจะมีโอกาสได้รับบทบาทที่ดี แต่เขาก็ต้องทำการบ้านหนักพอสมควรเลยทีเดียวที่จะทำให้ “ก๊วยเจ๋ง” โดย จางจื้อหลิน เข้าไปอยู่ในใจของผู้ชมได้ สำหรับ จางจื้อหลิน ที่แสดงในเรื่องนี้นั้นนับได้ว่าเป็นน้องใหม่ที่สามารถแจ้งเกิดในวงการบันเทิงจีนได้ดีทีเดียว เพราะจากบทบาทที่เขาได้รับ เขาสามารถสื่อสารภาพของ “ก๊วยเจ๋ง” ในบุคลิกของเขาเองได้ดี ไม่ว่าจะเป็นแสดงออกทางสีหน้า (ดูออกเลยว่า “ก๊วยเจ๋ง” เนี้ยเขาทึ่มและออกจะซื่อบื้อเสียจริงๆ) หรือท่าทาง (การแสดงออกในเรื่องวิทยายุทธ์ที่เขามี สื่อได้ชัดเจนว่าช่วงใดที่เขาไม่รู้วิทยายุทธ์ หรือตอนใดที่วิทยายุทธ์เขาแกร่งกล้า สื่อสารได้ชัดเจนถึงความสามารถที่ “ก๊วยเจ๋ง” มีตามท้องเรื่อง) แต่ยังดี “จูอิน” ที่รับบทเป็น “อึ้งย้ง” สามารถช่วยรับส่งลูกเล่นในการแสดงให้สามารถเข้าถึงผู้ชมได้บ้างแต่ถ้าจะให้มองอีกมุมหนึ่งสำหรับ จางจื้อหลิน ก็ยังไม่สามารถแจ้งเกิดได้อย่างสมบูรณ์ เพราะในช่วงนั้นสมัยนั้นคงยังไม่มีใครกล่าวขวัญหรือพูดถึงจางจื้อหลินให้เป็นที่รู้จักกันโดยทั่วไป เพราะโดยมากแล้วเขารู้จักความเป็น “ก๊วยเจ๋ง” มากกว่าความเป็น “จางจื้อหลิน” อยู่นั่นเอง ซึ่งถ้าจะให้นับกันว่าระดับการพัฒนาในการแสดงของเขานั้นเต็ม 10 อาจยังได้แค่ 6 หรืออาจเป็นเพราะหนังเรื่องนี้เป็นหนังจีนกำลังภายในเรื่องที่ 2 ที่เขาได้รับ จึงอาจยังไม่เห็นระดับการพัฒนาของเขาได้อย่างเด่นชัดนัก คะแนนได้ 6 เต็ม10[ต้องการอ้างอิง]

บทวิจารณ์ โดย หลินกุเหนียง

1."วิจารณ์ด้านบทและการดำเนินเรื่อง"

"มังกรหยก 2537" เวอร์ชัน จางจื้อหลิน และ จูอิน ถ้านำมาเปรียบเทียบกับเวอรชันเก่า "มังกรหยก 2526" เวอร์ชันของ หวงเย่อหัว และ องเหม่ยหลิง แล้ว ถึงแม้ "มังกรหยก 2537" จะดำเนินเรื่องได้ตรงตามบทประพันธ์ของ "กิมย้ง" แทบทุกอย่าง แต่ด้านความสนุกตื่นเต้นยังไม่อาจสู้เวอร์ชัน "มังกรหยก 2526" ได้เลย ที่เป็นเช่นนี้อาจเพราะ เราดู "มังกรหยก 2526" เป็นเวอร์ชันแรก ทำให้ผู้ชมได้ลุ้นสนุกตื่นเต้นกับการดำเนินเรื่องที่ยังไม่รู้ล่วงหน้ามาก่อน ถึงแม้ว่าเวอร์ชัน "มังกรหยก 2526" จะเขียนบทแตกต่างไปจากบทประพันธ์เดิมมากพอสมควร และเนื้อเรื่องบางปมก็มีการเสริมแต่งจนดูยืดยาดไปบ้าง แต่ความน่ารักน่าชังของคู่ พระ-นาง ก็ทำให้ลืมๆ ข้อเสียส่วนนี้ไปได้ง่ายๆ แต่พอมาดูเวอร์ชัน "มังกรหยก 2537" ซึ่งผู้ชมรู้เนื้อหาหมดแล้ว ทำให้ความสนุกลดลงเกือบครึ่ง แต่ข้อดีของ มังกรหยก 2537 คือ มีการดำเนินเรื่องได้รวดเร็ว กระชับฉับไว บทไม่ยืดยาด

2."วิจารณ์ด้านนักแสดง"

เป็นที่รู้ๆ กันว่า "มังกรหยก 2526" วางตัวนักแสดงได้ดีมากแทบทุกตัวละคร เหมือนถอดออกมาจากบทประพันธ์เป๊ะๆ แต่ในที่นี้จะวิจารณ์แค่คู่เอกกันค่ะ เวอร์ชัน "มังกรหยก 2526" หวงเย่อหัว นับว่าเป็นต้นแบบก๋วยเจ๋งในใจของผู้ชมไปซะแล้ว ใบหน้าเอ๋อๆ โง่ๆ บื้อๆ ท่าทางเกาหัวยิกๆ บ่งบอกว่ากำลังงง ติดตาคนดูละครไปแล้ว หาใครในบุคลิกนี้ได้ยาก ส่วน จางจื้อหลิน ใน เวอร์ชัน "มังกรหยก 2537" แม้จะหน้าตาหล่อเหลาน่ารักน่าเอ็นดู แต่ความโง่และความบื้อในตัวก๋วยเจ๋งยังฉายแสงได้ไม่เท่าหวงเย่อหัวเลยค่ะ จะว่าไปแล้ว ก๋วยเจ๋งจางจื้อหลินดูเป็นบุรุษหนุ่มรูปงามที่สุภาพ อ่อนโยน มีคุณธรรมและน้ำใจ เหมาะเป็นหนุ่มในฝันของสาวๆซะมากกว่า ส่วนบท "อึ้งย้ง" รู้สึกว่าไม่มีใครสวมบทได้ดีเท่า องเหม่ยหลิง อีกแล้ว อึ้งย้งที่มีความโหด ทะเล้น ทะลึ่ง สวย น่ารัก แสนงอน และขี้หึง องเหม่ยหลิงสวมวิญญาณอึ้งยึ้งบุตรีของมารบูรพาได้เป็นน่ารักเป็นธรรมชาติแทบไม่มีที่ติเลย ส่วน จูอิน ถึงแม้น่ารัก แต่ความน่ารักของเธอในบทอึ้งย้งดูจงใจทำให้น่ารักมากกว่า อย่างอากัปกิริยาจับเปียบ่อยๆของเธอสร้างความรำคาญตาให้ผู้ชมบางส่วนมาก จะว่าไปแล้วแอคติ้งการแสดงของเธอก็ดูเกินงามไม่เป็นธรรมชาตินัก แต่โดยรวมแล้ว "มังกรหยก 2537" ก็มีความสนุกในตัวเองถ้าไม่นำไปเปรียบเทียบกับเวอร์ชันก่อนหน้านี้ ก๋วยเจ๋งที่รับบทโดย"หวงเย่อหัว" แม้จะติดตาว่าเค้าคือก๋วยเจ๋งมาก่อน แต่จางจื้อหลินก็ยังคงเป็นจางจื้อหลิน ไม่อาจติดภาพก๋วยเจ๋งมาได้ เรียกว่าเรื่องนี้จางจื้อหลินเสมอตัวไม่บวกและไม่ลบค่ะวิจารณ์โดย "หลินกุเหนียง"[3]